Wartownik nas nie zauważył. Nasz przewodnik odwrócił jego uwagę a potem dał znak. Przemknęliśmy za jego plecami. Teraz mogliśmy zbierać dokumentację zdjęciową. Doniesienia o latającym skrzydle, super bombowcu nazistów, potwierdziły się. Części maszyny i plany, autentyczne fragmenty rakiety V1, działko pokładowe z Messerschmitta i wszechobecne beczki z nieznaną zawartością wskazywały, że było to bardzo niebezpieczne miejsce. Aliancki wywiad długo nie mógł trafić na ślad Wunderwaffe.

Góry Suche od wieków stanowiły naturalną granicę ziemi Czeskiej i Śląskiej. Część granicy państwowej w tym rejonie należy do jednych z najstarszych granic w Europie. Jej przebieg nie zmienił się od kilkuset lat. Obok biało czerwonych słupków granicznych zachowało się kilka granicznych kamieni (kamień graniczny - Ruprechtický Špičák) z różnych epok. Kamienie te wyznaczały granice państw i księstw, których już dawno nie ma. Są też ślady historii nie tak odległej, kiedy granicę wyznaczało ogrodzenie z siatki, wzdłuż której wojskowe patrole wydeptały ścieżkę do gołej skały.

Na szlaku na Wielką Sowę, między schroniskami Orzeł (dawniej Eulenkoppenbaude, Bismarckbaude) i Sowa (dawniej Eulenbaude), stoi kamienny obelisk. Przez długie lata turyści wędrujący z Przełęczy Sokolej szlakiem na Wielką Sowę nie mogli się nawet domyślać znaczenia tego pomnika. Pomnik nosił wyraźne ślady dewastacji, brakowało pamiątkowej tablicy.

Wykute rękoma więźniów wojennych w twardej skale, podziemne korytarze w Walimiu długo pozostawały zagadką dla zwykłych śmiertelników. Jeszcze kilka lat po II wojnie światowej nowi mieszkańcy Walimia (niem.Wüstewaltersdorf) woleli omijać wschodnie zbocze Góry Ostrej tuż za wioską. Wiedziano o istnieniu innych większych kompleksów w Górach Sowich, ale tu w Walimiu wydawało się ludziom, że ktoś strzeże tajemnic Góry Ostrej. Oprócz specjalnie powołanej komisji do spraw badania projektu pod kryptonimem "Riese" tylko nieliczni śmiałkowie penetrowali labirynt wewnątrz góry. 

Stary Książ leży wysoko na skalistym cyplu, nad lewym brzegiem Pełcznicy w Książańskim Parku Krajobrazowym. Nie powstał tu przypadkowo. Archeologiczne badania prowadzone w latach 90 XX wieku potwierdziły istnienie w tym miejscu wczesnośredniowiecznego grodu z X wieku a później w XIII wieku małego zamku. Prawdopodobnie zamek stanowił ogniwo w łańcuchu warowni strzegących granic Księstwa Świdnicko-Jaworskiego. Dalsze losy zameczku nie są znane, być może stracił znaczenie wraz z budową nowego większego zamku Książ po drugiej stronie Wąwozu Pełcznicy. Dopiero pod koniec XVIII wieku książę Hans Heinrich von Hochberg VI zlecił budowę romantycznego zamku na piastowskich ruinach.

Jugowice leżą na granicy Gór Sowich i Gór Wałbrzyskich, zabudowania wsi ciągną się wzdłuż Bystrzycy.
Wieś powstała prawdopodobnie w XIII w., a pierwsza o niej wzmianka pochodzi z 1300 r. Jugowice rozwijały się powoli, aż do XVIII w., kiedy podstawą bytu mieszkańców stało się tkactwo chałupnicze. Wraz z jego upadkiem w XIX w. nowym źródłem dochodów, stał się dynamiczny rozwój turystyki – powstały gospody oraz miejsca noclegowe służące letnikom.

Z wieży na szczycie Szpiczaka widać spory kawałek Republiki Czeskiej. Góra znajduje się na terenie Czech ale granica przebiega kilkanaście metrów od szczytu Szpiczaka. Špičák jest najwyższą Czeską górą w tym rejonie, cieszy się zainteresowaniem czeskich wędrowców. Kilkupiętrowa stalowa wieża na szczycie dostępna jest dla każdego odważnego turysty.

W pogodne dni wieżę na Wielkiej Sowie widać nawet ze szczytu Śnieżki w Karkonoszach. Odległość między szczytami tych gór sięga 60 km ale bez trudu z Karkonoszy można rozpoznać charakterystyczną białą wieżę w Górach Sowich. Wysoka, na 25 metrów, wieża stała się symbolem Gór Sowich. Ze szczytu wieży rozciąga się imponująca panorama Sudetów, jest to chyba najlepszy punkt widokowy na południową granicę Polski. Na północy doskonale widać Ślężę. Widoki z wieży można podziwiać w sezonie letnim w godzinach 9.30 - 19.00.